De Volkskrant publiceert zaterdag een interview met Ruud Lubbers. Daarin zegt hij onder meer dat er een gevaar bestaat van "over-exposure" van koningin Beatrix. Zij komt volgens de aan de Katholieke Universiteit Tilburg (KUT) geparkeerde oud-premier te vaak in de publiciteit. En dat leidt ongewild tot een soort concurrentieslag met haar opvolger, die de laatste tijd heftig scoort met zijn Maxima (die een blow niet uit de weg gaat), zijn water en zijn kleineren van de Japanse kroonprins (Alex was twee keer zo lang). Zo dreigt de overdracht van paleis Noordeinde, de Gouden Koets en de jaarlijks door een steeds groter wordende vloot van dameshoeden omgeven Stoel een pijnlijke operatie te worden. Door die "over-exposure" ontstaat ten opzichte van de koningin volgens de voorman van Hollandia Kloos de laatste tijd een wat kregelige sfeer. Maar dat komt niet omdat zij te klein is of te bedillerig. Zij is gewoon te groot. Hij vergelijkt haar huidige sitatie met die van zichzelf in 1994. Onder de druk van zoveel publiciteit dreigde hij bijna volledig ten onder te gaan. Bijvoorbeeld toen hij hengelde naar de positie van secretaris-generaal van de NAVO. Hij ging binnen dat kader ook naar Washington. Heel optimistisch. Maar Clinton moest hem niet. Teleurgesteld kwam hij terug. En wat zei hij tegen de verzamelde Nederlandse pers? Ik was niet te klein. Ik was te goed! L'histoire se répète.
Britse royalty op zijn Zweeds
22 april 2000
Het lijkt wel geënsceneerd. Temidden van het gekakel uit de Haagse en Brusselse parlementaire kippenhokken over het inperken van de invloed van de respectievelijke koningshuizen op het regeringsbeleid publiceerde de Guardian op 21 april jongstleden een opmerkelijk ministerieel memo uit de tweede helft van de jaren zestig. De socialistische regering-Wilson zou in die periode ernstig hebben overwogen de status van het Britse vorstenhuis tot Zweeds niveau terug te brengen. Als onderdeel van die operatie stond ook een verhuizing van de koninklijke familie op het programma naar een wat eenvoudiger optrekje, alsmede een forse vermindering in de jaarlijkse toelages. Daarnaast moest het personeelsbestand op Buckingham Palace serieus worden ingekrompen en het restant diende voortaan te worden gehonoreerd uit het huishoudknipje van de Windsors zelf. Allemaal niet onredelijk want de Britse economie leek in die tijd veel op een beschimmelde gatenkaas, terwijl de bewoners van het paleis ook toen al tot de rijkste families van de wereld behoorden. In dit licht is het niet vreemd dat de van conservatieven vergeven Britse contra-spionagedienst MI 5 naarstig in haar vuilnisbakken begon rond te roeien om te zien of er nog wat compromitterends was te vinden over premier Wilson. De noeste arbeid leverde een klein succesje op. Tot Wilson's kennissenkring behoorde Joseph Kagan, een Tsjechische réfugiè die in Engeland een succesvolle carrière had opgebouwd als regenjassenfabrikant. Kagan had de inrichting van Wilson's privé-bureau gefinancierd en de Labourvoorman aan de vooravond van de verkiezingen een vliegtuig geleend om zich wat gemakkelijker en vooral vlugger te kunnen verplaatsen.
De voormalige Tsjech bleek vriendschappelijke betrekkingen te onderhouden met de in Londen als handelsattaché verblijvende KGB-agent Vaygaukas. In hoeverre dit materiaal tegen Wilson is gebruikt ten tijde van het dispuut tussen diens regering en de koninklijke familie is tot nu toe niet publiek gemaakt. Zeker is wel dat de voorgenomen maatregelen met betrekking tot de Windsors achterwege zijn gebleven. Het Zweedse alternatief werd in de knop gebroken.
Republiek
21 april 2000
Als D'66-voorman Tom de Graaf nu samen met ons aan de tekentafel zou gaan zitten om uit het niets een staatsvorm te ontwerpen, dan zouden wij wat hem betreft uitkomen op een republiek. Dat zei hij gisteravond bij Barend en Van Dorp.
Aanleiding was de fuzz die een paar weken geleden ontstond toen hij plotseling te kennen gaf dat bij zijn partij het diepe verlangen bestond de macht van het Koninklijk Huis te reduceren tot bijvoorbeeld het knippen ran linten, het hossen met en knuffelen van hockeydames en het lullen over het verdelen van een emmer water. Waarom Tommetje juist dit moment had gekozen om het oranje braambos aan te steken kon hij eigenlijk niet precies zeggen. Dat is in België anders. Ook daar weerklinken nu republikeinse geluiden. Maar wel degelijk met een duidelijke aanleiding. Die werd gevonden in een interview dat het dagblad De Morgen had met Edward Korry, de Amerikaanse ambassadeur in Chili tussen oktober 1967 en oktober 1971. Die vertelde onder meer dat het Belgische koningshuis in 1963/1964 een financiële bijdrage had geleverd aan het verkiezingsfonds van de christendemocratische presidentskandidaat Eduardo Frei. Daarmee sloot het zich aan bij een geheime operatie van de CIA en de Katholieke kerk om de socialistische tegenhanger van Frei, Salvador Allende, de pas af te snijden. De operatie slaagde. Niet de slechtste reden om de macht van het Belgische koningshuis te minimaliseren.
Overigens, ook het Nederlands koningshuis heeft aan bovengenoemde operatie meegewerkt. Kleintje Muurkrajt besteedde aan dat feit een artikel in nummer 326 onder de titel "Soestdijk contra Allende" in oktober vorig jaar. Toen hebben we De Graaf niet gehoord. Een vriendelijk advies: neem een abonnement op het Kleintje, Tom. Dertig gulden per jaar. Moet kunnen.
Merkwürdig
20 april 2000
Dr. Herbert Batliner is de laatste tijd nogal vaak in het nieuws. Deze Liechtensteinse financieel-juridisch expert blijkt namelijk een voorname rol te hebben gespeeld in het illegale circuit van fondsenwerving ten behoeve van de Duitse christendemocratische partijen. De stichtingen die al sedert de jaren zestig daarvoor in het leven waren geroepen stonden merendeels op zijn kantoor geregistreerd. De Duitse spionagedienst BND bracht begin dit jaar een buikig rapport uit onder de titel "Die Geldwäsche-Community". Daarin werd gesteld dat de dienst Batliner en een heel stel van zijn collega's in Liechtenstein ervan verdacht hand- en spandiensten te verrichten voor minder welvoeglijke lieden. En dat Liechtenstein een witwasparadijs was voor Latijns-Amerikaanse drugsclans, Italiaanse mafiafamilies en Russische onderwereld. De banken en financieel-juridische experts als Batliner zouden zich in dit soort gevallen ten onrechte verschuilen achter bank- en beroepsgeheim. Een poging van de ruim zeventigjarige Batliner om via het Berlijnse gerechtshof die beschuldigingen van tafel te krijgen mislukte onlangs. De nestor van deze Liechtenschweinerei-winkel zei in een interview met Der Spiegel dat hij zich niet verantwoordelijk achtte voor de mensen die achter die stichtingen schuil gingen, noch voor de manier waarop zij hun geld verdienden. Het merendeel van zijn cliëntèle vond en vindt de weg naar zijn kantoor via de grote Zwitserse banken, waarbij de UBS de eerste viool speelt. Hij ging ervan uit dat die banken hun cliënten al hadden gescreend voordat zij naar hem werden doorverwezen en dat hij dat niet nog eens behoefde te doen. Volgens de Neue Zürcher Zeitung is die opvatting van Batlinger echter bezijden de waarheid en in strijd met de Liechtensteinse wetgeving.
Hoe dit ook zij, nergens in dit gekrakeel wordt Batliner's connectie met de Lockheed-affaire en haar zijscheuten gememoreerd. Ook daarin was sprake van het witwassen van mafiageld dat onder andere afkomstig was van Meyer Lanski, tot in de jaren zeventig het grote financiële brein van de wereldwijde misdaadorganisatie. Daarom verwijzen wij graag in dit verband nog even naar het artikel "De CDU-affaire" in De Morgenster van 26 januari jl.
een goede blow is nooit weg
19 april 2000
Nederland heeft het momenteel zo goed dat mevrouw Herfkens over haar hart heeft gestreken en de leningen van de armste landen uit haar steunassortiment uit de boeken heeft geschrapt.. Een nobel gebaar dat op de korte termijn misschien enig soelaas biedt en dat wellicht de bedoeling had om de andere rijke landen - toevallig toch in IMF-verband bijeen - ook over de streep te trekken. Maar het zal een druppel op een gloeiende Afrikaanse hoogvlakte zijn. Voor al die landen zijn andere maatregelen nodig. Maatregelen die ten koste gaan van de miljardenwinsten van de concerns die voor een waterpomp en een schoolbord Afrika leeghalen. Vandaar misschien dat sommige landen de neiging hebben zelf naar oplossingen op zoek te gaan. Zoals in Malawi, één van de armste landen in zuidelijk Afrika. Het land leefde tot nu toe voor rond de zeventig procent van de opbrengst van zijn tabakplantages. Door de wereldwijde pers- en justitiële campagnes tegen tabakgebruik lopen de opbrengsten door overproductie terug. In het parlement van Malawi klinken nu serieuze geluiden om de verbouw van cannabis te legaliseren en uit te breiden om toch aan de nodige buitenlandse valuta te komen. Dit ondanks het akkoord dat onlangs met de VN is gesloten om het gebruik en de teelt van cannabis in het land onder controle te houden. Als ze nou eens gingen blowen op het ministerie van Herfkens. Als een soort voorbeeldfunctie. Om ook anderen over de streep te trekken.
Overnames
19 april 2000
Sinds het recente mislukken van de fusie tussen de Deutsche Bank en de Dresdner Bank zwemmen een paar haaien voor de Duitse geldkust. Eén daarvan is volgens Der Spiegel haast traditiegetrouw de ABN/Amro, die woestgraag de Dresdener wil opslokken. Dat is overigens niet de enige prooi waar De bank op aast. Al geruime tijd is zij in stilte bezig om haar belang van een kleine tien procent in de Banca di Roma uit te breiden. Op dit moment cirkelt zij om het ongeveer net zo grote aandeel heen dat Khadaffi in de de Italiaanse bank bezit. De Lybische leider zou tegen bepaalde voorwaarden zijn prooi wel willen loslaten. Als diens loodsmannetje fungeert onder meer de Rotterdamse advokaat G.J. Dolk, die op goede voet staat met het Lybische bewind. De onderlinge overname van aandelen zou de steun genieten van de regering in Rome omdat zij liever een Nederlandse deelnemer ziet in een grote Italiaanse bank dan een Lybische. Ultiem doeh van de ABN/AMRO is echter de hele Banca di Roma over te nemen en liefst op korte termijn. Daartoe zou zij al haar tanden hebben laten zien door te dreigen zich met één beweging van haar staart geheel uit de Romeinse bank terug te trekken. En dat zou zowel de Banca als de Italiaanse regering in ernstige erlegenheid brengen (zie ook artikel in Kleintje Muurkrant nummer 333).
Olie en de mensenrechten
17 april 2000
Vandaag wordt ter gelegenheid van het bezoek aan Londen van Rusland's nieuwe tsaar Vladimir Poetin een overeenkomst getekend tussen de Britse geheime dienst MI 6 en de FSB, de opvolger van de roemruchte KGB. Die oveeenkomst houdt ondermeer in dat allerlei aankomende nullen (James Bond was 007) in Moskou allerlei nieuwe foefjes gaan leren bij hun Russische collega's en dat die op hun beurt "Het Circus" (de ludieke naam voor het hoofdkwartier van MI 6) aan de binnenkant mogen inspecteren. In concreto gaan de beide diensten samenwerken op het gebied van internationale criminaliteit en terrorisme. Met dat laatste wordt over het algemeen het Islamitisch-fundamentalistisch terrorisme bedoeld, dat volgens Rusland voor de moeilijkheden in Tsjetsjenië heeft gezorgd. In tegenstelling tot het westers geblaat over de schending van de mensenrechten in dat land bleek de afgelopen week uit een reeks van berichten, dat al bij het eerste Russisch-Tsjetsjeense treffen in de jaren 1994-1996 onder Boris Jeltsin de FSB werd voorzien van inlichtingen over de rebellen door hun collega's van de Amerikaanse, Britse, Duitse en Franse geheime diensten. Ingegeven door de angst dat de revolte zou overslaan naar buurlanden als onder andere Georgië, dat rijk is aan olie en een cruciale rol speelt bij het expediëren ervan. In dat verband bracht CIA-chef Charles Tenet eind maart een bezoekje aan de in een herverkiezingscampagne verwikkelde president Edward Sheverdnadze (inmiddels herkozen) en haalde Bundes Nachrichten Dienst-chef Hanning een frisse neus bij de Russische troepen aan het Tsjetsjeense front. Het mag nauwelijks een wonder heten dat de eerste politieke daad van Poetin na zijn kroning het ondertekenen van de Salt II-overeenkomst was. Het steekwoord is oliebelangen en het feit, dat de OPEC begin dit jaar de olieprijzen tot ongekende hoogten opkrikte was voor de westerse wereld eens temeer een bewijs van haar gelijk. En dat van Poetin bij zijn strijd tegen het oprukkend Islamitisch fundamentalisme in de Kaukasus. Dat is één van de redenen dat bijvoorbeeld Milosevich wel op de internationale opsporingslijst is terechtgekomen en Poetin in Londen en binnenkort in Washington wordt ontvangen en geprezen voor zijn inzicht. Het communisme is op de knieën gedwongen. Nu de Islam nog.
Jörg en de Mossad
17 april 2000
Gisteren leidde Paus Johannes Paulus II voor zo'n honderdduizend gelovigen een dienst op het Sint Pieter's Plein ter gelegenheid van Palmzondag. De veiligheidmaatregelen waren nog strenger dan normaal. De Italiaanse veiligheidsdiensten inclusief die van het Vaticaan waren door de Mossad getipt over een mogelijke Islamitisch-terroristische aanslag op de Paus of andere doelen in Vaticaanstad, die rond Pasen zou zijn gepland. Aanleiding daartoe zou de succesvolle reis zijn geweest die de Paus in de laatste week van maart heeft gemaakt naar de zogenoemde heilige plaatsen in Israël. Waar of niet waar het geeft in ieder geval aan dat de jarenlange kou in de verhoudingen tussen het Vaticaan en Israël uit de lucht is. Mogelijk is de Mossad binnen die context ook verantwoordelijk voor de in dezelfde tijd schuchter in de internationale pers verschijnende berichten over Jörg Haider's sexuele betrekkingen met minderjarigen (zie voorafgaande actuele berichten in deze actuele rubriek van het Kleintje).
Naast het feit dat de politiek al in zijn schulp gekropen ex-FPÖ-leider goede banden onderhoudt met Khadaffi's zoon, baart hij namelijk ook grote zorgen in het Vaticaan. Reden daarvoor ligt in het feit, dat Haider's grotendeels katholieke ambtsgebied Karinthië in december de traditionele kerstboom op het Sint Pieter's Plein mag leveren. Dat houdt ondermeer in dat Haider als gouverneur van de Oostenrijkse deelstaat aanwezig zal zijn bij de installatie ervan en met de paus op de kiek moet. Het zou de Heilige Stoel heel wat zilverlingen waard zijn als Haider vantevoren werd afgebrand. De takkenbks onder Jörg's voeten staat in ieder geval al in lichterlaaie.
Waarin een klein land groot is
16 april 2000
Sedert 1993 bestaat in de Europese gemeenschap een embargo op wapenleveranties aan de strijdende partijen in de Congo. Volgens de Britse Guardian van gisteren wordt dat embargo met de regelmaat van een Friese staander aan de laars gelapt. Zo beschikt het blad over bewijzen dat een oude Boeing 707 in november van het afgelopen jaar vanuit Oostende leeg naar het Bulgaarse Burgas is gevlogen, daar een partij gloednieuwe AK 47-geweren met de bijbehorende ammunitie heeft opgehaald en die vervolgens in de Zimbabweaanse hoofdstad Harare heeft afgeleverd. Een klaarstaande Ilyushin heeft de partij daarna overgebracht naar het hoofdkwartier van de Zimbabweaanse troepen in Oost-Congo, die daar voornamelijk Kabila's diamantmijnen uit handen van de rebellen proberen te houden. Vorige maand zou dezelfde Boeing 707 met een Amerikaans/Brits team in de cockpit "technische apparatuur, industriële machines" en medicamenten van UNICEF naar Harare hebben overgevlogen. De lading was afkomstig uit de Slowaakse hoofdstad Bratislava. Britse onderzoekers hebben echter het sterke vermoeden dat het ging om een compleet Igla ground-to-air raketsyteem dat voor dezelfde troepen in Oost-Congo bestemd was.
De betrokken Boeing was eigendom van de Air Cargo Plus. Een bedrijf van twee Zweden die vanuit Luxemburg opereren en zeiden niets te weten van wapenleveranties. Zij hadden het vliegtuig tot oktober vorig jaar op contractbasis twee jaar verhuurd aan het Britse Air Charter Service en daarna op ad hoc basis. Air Charter Service maakt gebruik van de faciliteiten van het vliegveld in Oostende en had voor bovenstaande moordadige activiteiten de Boeing geleasd aan de Nederlander Herbie Proost die in Oostende de honneurs waarnam van de Nederlandse BV TransBalkan Cargo Service. Deze BV beschikt over eigen faciliteiten op Schiphol. TransBalkan is gevestigd in de Cargo Point Building aan de Kruisweg 485 in Rozenburg (letterlijk onder de rook van Schiphol) waar ook drie grotere broers hun thuishaven hebben gevonden: Ribro Air, P & O Nedlloyd Global Logistics en Kuhne & Nagel greveenns. De order voor TransBalkan voor de genoemde twee vluchten kwam volgens de Guardian van niet nader geïdentificeerde Nederlandse wapenhandelaren. Een embargo is er niet voor niets. Een wapenhandelaar staat voor niets.
World Offline
15 april 2000
Uit de wereldwijde publiciteit die de afgang van World Online heeft veroorzaakt valt nog steeds niet op te maken wie nog meer hebben geprofiteerd van El Nina's listige operatie achter de schermen die haarzelf een formidabele winst opleverde en vooral kleine beleggers de financiële das omdeed. Er begint echter wel enig licht te dagen. Volgens de Financial Times is Nina door Avram Miller gewezen op het bestaan van Baystar Capital in San Francisco.
Een bedrijf dat vooral venture capital belegt in technologische fondsen. Ofwel centjes die toch over zijn en dan maar wat risicovol belegd worden. Miller werkte ooit mee aan medisch-wetenschappelijk onderzoek aan de Erasmus-universiteit in Rotterdam voor hij naar Amerika trok en uitgroeide tot een "cybergoeroe". Hij werd directeur van de chipmaker Intel die hij miljoenen winst bezorgde met het beleggen in internetfondsen. Dankzij dit succes wist hij het bestuur van Intel ook te interesseren voor een deelneming in WOL (8,7 procent). Hij was inmiddels voor zichzelf begonnen en bij WOL zowel supervisor van de leiding als extern adviseur geworden. Bovendien schafte hij zich een aandelenpakket WOL aan. Gewone mensen noemen zoiets zakkenvullen. Miller was als kleine zelfstandige ingetrokken bij het al genoemde Baystar Capital en het is dus niet vreemd dat Nina nou juist dat bedrijf uitkoos voor het "cashen" van haar aandelenpakket voor 6 euro. Zonder lock-up regeling, waardoor Baystar gerechtigd was het pakket meteen met een leuke winst door te stoten. Aan wie en wat die er weer mee gedaan hebben is onbekend. Maar een kind kan de was doen.
Veel geschreeuw weinig WOL
14 april 2000
De beursgang van World Online was een hype. Het instorten van de koers eveneens. Zoals zo vaak waren vele kleine spaarders het haasje. Beïnvloed door een Superman met dwarslesie
stortten zij zich in het avontuur en gingen bijvoorbeeld een doorlopend krediet bij de inmiddels beruchte ABN/AMRO aan of zetten hun schrale spaarrekening om in de aandelen van mevrouw Brink's gouden toekomst tegen 43 euro per stuk One day... Nu worden kleine Nina en haar aanhang (waaronder de ABN/AMRO) belaagd door een stel advokaten die voor hun cliënten de financiële pijn nog wat willen verzachten. Twee van hen zijn oude bekenden: Bob van der Goen en Oscar Hammerstein.
Zij probeerden indertijd samen met de Ronnie Galjaard (een soort kasbewaarder van onder andere Johan Verhoek, alias de Hakkelaar) een bedragje van 17,5 miljoen gulden dat zij in Zwitserland hadden weggestopt uit de klauwen van Justitie te redden. In coöperatie met de van tijd tot tijd voor de Amerikaanse mafia in zee zijnde libertariër Robert Jan Doorn. Van der Goen verklaarde gisteren voor de teevee dat mevrouw Brink in het niet zo verre verleden in België een paar keer failliet was gegaan. Hij plaatste daarom vraagtekens bij de aanstelling van mevrouw Brink als boegbeeld van WOL en vond de move van Nina om het grootste deel van haar aandelenpakket ver voor de beursgang te verkopen voor zo'n 6 euro net nog niet malafide. Zijn collega's Spong en Hammerstein verklaarden eveneens voor het oog in onze huiskamer dat zij wel voldoende bewijs dachten te hebben voor strafbaar handelen van de zijde van Nina cs.
Hammerstein heeft enige ervaring in gegoochel met aandelen. Hij was actief in het gekrakeel rond de VHS-aandelen waarin opnieuw Doorn een prominente rol speelde. Ook hier hing de geur van een frisse witwas. Daarnaast onderhield Hammerstein levendige contacten met Max Hasfeld, waarover Kleintje Muurkrant al menigmaal heeft geschreven.
Ons staan zonder twijfel weer spectaculaire dagen te wachten. Met weer veel welles nietes van allerlei experts. Die tot nu toe overigens één vraag nog niet hebben gesteld: AAN WIE heeft Nina Brink haar aandeeltjes voor 6 euro verkocht? Want ook al is de koers tot onder de twintig euro gezakt, die heeft een wereldklapper gemaakt.
Hommeles bij het Rode Kruis
13 april 2000
Vandaag begint een tweedaags congres van het Internationale Rode Kruis in Genève. En het belooft een memorabele gebeurtenis te worden. De Amerikaanse delegatie heeft namelijk de operatiemessen geslepen over een kwestie die zich binnen de organisatie al zo'n vijftig jaar voortsleept. Het gaat om het officieel toelaten van Israël. Normaliter was dat allang gebeurd. Maar de Israëlische club weigert het Rode Kruis als embleem te voeren. Het land houdt vast aan de Rode Davidsster. Het bestuur van het Internationale Rode Kruis vreest met het toelaten van het eigen Israëlische embleem een soort schisma te introduceren waarbij elke lidstaat zijn eigen embleem wil voeren en de wereld geconfronteerd wordt met de Rode Satéstok, de Rode Buddha, de Rode Stier en nog meer uit de lokale pretwinkels. Niettemin houden de Amerikanen hun poot stijf en willen toelating van Israël inclusief de Rode Davidsster. Inmiddels hebben zij hun jaarlijkse bijdrage ten bedrage van ruim tien miljoen gulden bevroren..
Een andere kwestie speelt in Duitsland. Binnen de Beierse afdeling ontrolt zich langzaam maar zeker een mega-schandaal. Sedert beginjaren tachtig blijken topmensen van het Beierse Rode Kruis en de bloedbank (een volle dochter) zich namelijk schuldig te hebben gemaakt aan het aannemen van tientallen miljoenen Mark aan steekpenningen en uitgebreide knuffelreizen. Aangeboden door toeleveringsfinanciers van onder andere hepatitis- en aidstesten, die van de leiding van het Beierse Rode Kruis en haar dochter in ruil zo'n twintig procent meer voor hun produkten in rekening mochten brengen dan de normale marktprijs. Het proces tegen de verschillende verdachten is in zijn eindfase. Maar een onderzoek naar de eventuele betrokkenheid van de top van de CSU (de zusterpartij van Kohl's, pardon Merkel's CDU) onder leiding van Strauss jr. is nog in volle gang.
Gevoegd bij de vrij recente berichten dat het Indonesische leger vier jaar geleden een dorp op Irian Jaya gemillimeterd heeft onder de cover van het Rode Kruis (zie onze Actuele berichten van 21 maart jl.) en er ontstaat een beeld van een organisatie waarbinnen enig stofzuigen en ramen lappen noodzakelijk is. Misschien een leuke taak voor mevrouw Van Vollenhoven om even voor een schoonmaakploegje te zorgen.
Haider's politieke outing
13 april 2000
In de internationale pers wordt de laatste dagen met veel toeters en bellen melding gemaakt van de aangekondigde politieke terugtocht van FPÖ-leider Jörg Haider. Zelf zei hij in het Oostenrijkse magazine Format daar ondermeer over: "Ik heb mij altijd gerealiseerd dat mijn opbouwwerk er uiteindelijk toe zou leiden dat ik mij uit de landelijke politiek zou moeten terugtrekken. Mijn persoon past niet meer in een nieuw perspectief. Mijn terugtreden is een cesuur voor de FPÖ". Mooie cesuur. Zijn kiezers lopen volgens de uitslagen van een enquête-onderzoek massaal de deur uit. Het was juist Haider persoonlijk die met zijn rechts-populistische uitspraken en zijn Lederhosen-optredens, alsof hij zo van de set van een nieuwe Heidi-film stapte, zo'n geweldige aantrekkingskracht uitoefende op de Milkakoeien onder het Oostenrijkse kiezersvee. Maar vrijwel nergens in diezelfde internationale pers wordt de ware reden voor Haider's smadelijke terugtocht genoemd. Jurg bedreef al zo'n tiental jaren sex met minderjarigen van eigen kunne en was daardoor zelfs in zijn eigen partij niet langer salonfähig (zie onze Actuele berichten van 26 maart jl.). Kennelijk is dat nog steeds een taboe-onderwerp. En de Morkhoven-groep heeft aan den lijve ondervonden wat je gebeurt als je in dat wereldje daadwerkelijk gaat roeren. Sex met minderjarigen mag niet en kost dus ook een hoop geld. Daarom is er in dit soort gevallen vaak sprake van hogergeplaatsten uit onze samenleving. Daarover wordt niet graag gepraat. Bij lagergeplaatsten worden met veel publiciteit de ramen ingegooid en ze worden gedwongen hun buurt te verlaten. In het geval van Haider kwam de kennis over zijn afwijkende seksuele voorkeur bij zijn politieke tegenstanders goed van pas. Hij moest het veld ruimen. En mogelijk staat nu zelfs zijn gouverneurschap van Karinthië op het spel. Netjes? Misschien niet. Maar sex met kinderen is erger.
Krijgsgevangenen
12 april 2000
De vorige maand herkozen premier Khatami is hard bezig de internationale betrekkingen van zijn land te herstellen. Dat is bijvoorbeeld te merken aan de recente aanhouding van olietankers die ervan worden verdacht Iraakse olie weg te smokkelen. Irak mag van de VN al jaren maar beperkte quota exporteren als straf voor de weigering van Saddam Houssein een VN-onderzoeksteam vrij toegang te verlenen tot mogelijke opslagplaatsen van massavernietigingswapens. Tot nu toe liet Iran die smokkel oogluikend toe en werkte er soms zelfs aan mee door Iraakse tankers van een Iraanse vlag te voorzien (zie daarvoor onder andere Kleintje Muurkrant nummer 325 "Irangate aan de Maas"). Dat is dus nu blijkbaar verleden tijd.
Daarnaast is Iran begonnen aan het vrijlaten van Iraakse krijgsgevangejen die sinds de oorlog met Irak in de jaren 1980-1988 een ellendig bestaan leden in tentenkampen in de hete binnenlanden van Iran. Dagelijks wordt een contingent van 500 man de Iraakse grens overgezet. Daarmee wordt zeker de druk op Baghdad groter om zelf ook tot uitlevering van krijgsgevangenen over te gaan. Niet alleen van Iraanse maar ook van Koeweitse afkomst.
Aan dat laatste wordt ook al enige maanden in het geheim gewerkt. Eén van de mensen die zich daarmee bezighoudt is de in Parijs wonende Muchamer Ghorbanifar. Een bekende figuur uit de Iran-Contra-affaire en een goede (jeugd)vriend van Khatami. Ghorbanifar werkt daarbij samen met zijn Rotterdamse zakenrelatie mr. Geert Jan Dolk, die over uitstekende contacten in het Midden-Oosten beschikt. In Koeweit verwacht men dat binnen twee jaar deze zaak tot het verleden zal behoren.
Haider's outing nadert
26 maart 2000
Een paar dagen geleden verschenen in zowel het Oostenrijkse dagblad Der Standard, de Berlijnse Tageszeitung (TAZ) en de Britse Guardian berichten dat Jörg Haider, de omstreden topman van de Oostenrijkse liberale partij FPÖ, homosexueel zou zijn. En dat hij in Slowakije zijn groene blaadjes verorbert, omdat in Oostenrijk nog een wet van kracht is die homosexueel contact met jongeren beneden de 18 verbiedt. Dit grote gerucht over Haider's sexuele voorkeur ging blijkbaar al geruime tijd rond in de Weense homoscene, maar men was er niet erg happig op om dat naar buiten te dragen. Een woordvoerder van Hosi (Homosexual Initiative, de grootste homo-pressiegroep in Oostenrijk) daarover:
"Wij weten nu al zo'n tien jaar dat Haider homo is. Aan de ene kant is het positief dat geruchten niet langer politieke carrières kunnen ruïneren. Aan de andere klant was het beter geweest als Haider zelf wat eerder tot een "outing" was gekomen". De scene is nu namelijk bang dat de krantenberichten in Oostenrijk tot eenzelfde hetze zullen leiden als tegen buitenlanders. Het wordt in Wenen niet uitgesloten geacht dat Haider's aftreden als partijvoorzitter van de FPÖ in januari van dit jaar alles te maken had met de groeiende geruchtenstroom over diens homo/pedo-relaties. En niet met een tactische manoeuvre zoals in de internationale pers werd gesuggereerd.
Extra pikant is de vermelding in de bijdrage van TAZ dat Haider warme relaties onderhoudt met de vaak in Oostenrijk verblijvende zoon van Gadaffi. Alleen al dat feit moet voor een aantal geheime diansten "red alert" hebben veroorzaakt en extra prioriteit hebben verleend aan het bijhouden van een "fagfile" over Haider. Teineinde druk te kunnen uitoefenen als dat nodig mocht zijn bij het uitbuiten van Haider's Lybië-connectie. Zo komen wellicht zijn regelmatige "studiereizen" naar de VS ook in een ander licht te staan.
Ook in ons land zijn dit soort chantagepraktijken niet onbekend. Zo onderzocht de rijksrecherche vorig jaar nog 24 gevallen waarin sprake was van sexgerelateerde chantage. Het ging uiteraard niet om bootwerkers of vakkenvullers maar om hooggeplaatsten (onder wie politici). Sommigen van hen hadden hun gerief gehaald met minderjarige jongens in homosexclubs. In december verklaarde Minister Korthals dat de rijksrecherche geen doorslaggevende bewijzen (foto's, films?) had gevonden. Daarom deze oproep namens de minister: "Come out, come out, wherever you are".
Noot: Zie over deze materie ook de Morgenster van 12 februari en 16 maart jl.
Nieuw licht op de woestijn
25 maart 2000
De Iraakse leider Saddam Houssein zal bij niemand in de westerse wereld het diepe verlangen opwekken om hem eens te verrassen met een langdurige knuffel. Dat is wel eens anders geweest.
In de jaren tachtig werd hij door diezelfde westerse wereld volgestopt met waanzinnige credieten, waarmee hij met name in de VS en Groot-Brittannië dan weer enorme hoeveelheden afzichtelijk wapentuig kon aanschaffen. Plus de benodigde grondstoffen voor de opbouw van een chemisch/ biologisch/ nucleair wapenarsenaal. Het was de bedoeling dat Saddam met zijn gloednieuwe speelgoed grote schoonmaak zou houden onder de fundamentalistische ayatollah's in Teheran, die het westen eind 1979 zo te kakken hadden gezet.
Toen de wedstrijd Irak-Iran in 1988 in een gelijkspel eindigde bleek Saddam zich echter in het geheim ontwikkeld te hebben tot een tovenaarsleerling die al bijna in staat was een eigen atoombom uit zijn hoge hoed te schudden. En technisch in staat te zijn om bijvoorbeeld Israël met een bosje raketten te verrassen. Hoewel de leveranties met het bekende Magere Hein-stempel rustig doorgingen werden in Washington uiterst dualistische plannen gesmeed. Saddam Houssein zat namelijk ernstig om geld verlegen en had om op korte termijn de gaten in zijn huishoudboekje op te vullen zijn begerige blikken gericht op de rijkdommen van zijn mininuscule, olierijke buurman Koeweit. De regering-Bush gaf via haar ambassadeur in Baghdad subtiele signalen dat zij geen stampij zou maken als Irak bij buurman zou binnenvallen (1). En dat gebeurde dan ook eind juni 1990 met als rechtvaardiging de smoes dat Koeweit stiekem olie had getapt uit Iraakse bronnen. Washington beschuldigde Baghdad van aggressie, liet vervolgens de tegoeden van Koeweit - dat een flink gedeelte van zijn geldstroom via de Pakistaanse Bank for Credit and Commerce International (BCCI) liet lopen - bevriezen en bereidde zich samen met Londen daarna redelijk op het gemak voor op Operatie Desert Storm.
Die ging op 16 januari 1991 van start. Dankzij CNN konden miljoenen zich onder het genot van een glas bier en zak chips vergapen aan het als spektakelstuk gepresenteerde bombardement van Baghdad. Zo doen we dat. Lekker puh. Moet die Saddam maar luisteren. Later zou ene Milosevic dezelfde boodschap krijgen. Wie niet mee wil doen aan de nieuwe wereldorde krijgt dat op zijn brood. Desnoods met geweld. Eind februari was de strijd gestreden. Irak lag vanaf dat moment aan de VN-ketting en likte zijn wonden. Dat laatste deed Koeweit ook, zij het zonder ketting. Om die wonden te helen was geld nodig en de Koeweitse regering ging dan ook naarstig op zoek naar haar miljarden in het buitenland. Die speurtocht verliep moeizaam want de financiële administratie was door de Iraakse inval knap in de war geraakt. Om over de administratie van de BCCI, die in al haar filialen gebruikmaakte van Amerikaanse PROMIS-software, maar te zwijgen (2). Begin juli van datzelfde jaar werd die bank in feite geheel onnodig, schielijk opgeblazen. Niemand weet exact hoeveel kapitalen daarmee onder het hoogpolig vloerkleed zijn verdwenen. Pas lang na die traumatische gebeurtenissen in 1990/1991 zou de Koeweitse regering beseffen hoe het westerse spel in elkaar had gezeten en zich afvragen wie van de Iraakse inval allemaal hadden geprofiteerd (3).
Volgens berichten uit de Amerikaanse pers van de afgelopen week beschikte de crisis rond Irak van december 1998 eveneens over een dubbele bodem. Richard Butler, het toenmalig hoofd van het VN-team in Irak, was in het begin van die maand bezig met het concipiëren van zijn eindrapport over de bevindingen van zijn team bij het navlooien van mogelijk geheime Iraakse wapenopslagplaatsen. In feite had hij maar bij vijf van de in totaal ruim driehonderd inspecties moeilijkheden ondervonden van de zijde van de Iraakse regering. Agenten van de regering-Clinton oefenden naar nu pas blijkt invloed uit op Butler om de tekst van zijn rapport wat aan te scherpen en aan te dikken om langs die weg een reden te vinden om samen met de regering-Blair de voorraden uit hun ijzer- en staalwinkel aan te spreken en Baghdad opnieuw plat te gooien. Butler wist uiteraard van die vkornemens en trok zijn team uit de Iraakse hoofdstad terug. De hondstrouwe internationale pers meldde dat het VN-inspectieteam door Saddam het land was uitgetrapt. Op 16 december kwam Operatie Desert Fox op gang. Hij duurde vier dagen. In die tijd werden in naam van onze westerse democratie 415 kruisraketten op Irak losgelaten. In de anderhalve maand die Desert Storm duurde was er "slechts" sprake van 291. Net als in Lybië en Servië lukte het echter niet om de leider van het platgegooide land weg te krijgen. Het wachten is op Operatie Desert ...
Noten.
1. Zie het boek Spider's Web van Alan Friedman (Faber & Faber Ltd., Londen, 1993).
2. Die software met een geheime achterdeur stelde de Amerikaanse National Security Agency en de CIA in staat om avontuurlijk verdiend kapitaal op te sporen en volgens sommige experts ook om stiekem rekeningen leeg te halen. De Amerikaanse journalist Danny Casolaro had sterke aanwijzingen gevonden dat dat ook met geld van Koeweit was gebeurd. Vlak voordat hij een buitenlandse trip zou maken waarbij hij onder andere Koeweit zou aandoen, werd hij op 10 augustus 1991 in Martinsburg, Virginia gezelfmoord. Zie ondermeer het artikel "De Bank" (deel 2) in Kleintje Muurkrant 333 en "Trojaans paard" in actueel nieuws - deze rubriek dus - van 19 februari j.l.
3. Alleen in Spanje kwam een grote affaire binnen dit kader aan het licht. Zie het artikel "De Bank" (deel 1) in Kleintje Muurkant 332.
Sores voor Tanri
23 maart 2000
Er pakken zich donkere wolken samen boven het hoofd van de Indonesische zakenman Tanri Abeng. Zoals wij al schreven in de Morgenster van 27 februari jl. (zie het artikel "Holland Overzee") wordt de voormalige minister van staatsbedrijven tijdens het interim-bewind van president Habibie ervan verdacht een rol te hebben gespeeld bij het schandaal rond de Bank Bali. De bank kwam vorig jaar in ernstige moeilijkheden toen bleek dat zo'n tachtig miljoen dollar verdwenen was via ongedekte leningen. Een deel daarvan zou zijn overgeheveld naar de verkiezingskas van Habibie.
Daarnaast wordt Abeng medeverantwoordelijk gehouden voor het uit zicht verdwijnen van tientallen miljoenen van een IMF-lening, het wegsluizen van 1,2 miljard dollar van de bank Indonesia naar bedrijven van de familie Soeharto via de Rotterdamse Indoverbank en het ontvangen van zwart geld bij het ver onder de marktprijs verkopen van Krakatau Steel.
Eind januari vertrok hij in verband met gezondheidsproblemen naar Nederland. Na zijn terugkeer werd hij verder aan de tand gevoeld. Een paar dagen geleden vonden de Indonesische autoriteiten op grond van de onderzoekresultaten voldoende gronden aanwezig om Abeng te verbieden zich opnieuw buitenslands te begeven. Gezien zijn innige Nederlandse contacten is het niet denkbeeldig dat ook hier in sommige directiekamers met spanning wordt afgewacht hoe de zaak-Abeng zich verder zal ontwikkelen.
De CDU-bocht via Paraguay
23 maart 2000
Begin deze week meldde Der Spiegel naar aanleiding van een artikel in het Argentijnse blad Clarin, dat opnieuw een Paraguayaanse route was ontdekt waarlangs zwart geld naar de partijkas van het CDU was gestroomd.
In een vroeger stadium was al bekend geraakt dat prins Casimir zu Sayn Wittgenstein Berleburg, de vroegere thesauriër van Kohl's partij in Hessen, en zijn schaduw Horst Weyrauch een contactman in Ascunsion hadden gebruikt om avontuurlijke bijdrages aan de partijkas van een kosher verfje te voorzien. Daartoe had de betrokken contactman ruim 200 valse overlijdensaktes van een officieel stempel laten voorzien. De aktes hadden betrekking op niet bestaande overleden Joden, die voor 1940 de benen hadden genomen uit angst voor arrestatie door agenten van Hitler's moordmachine en aan het eind van hun leven in exil hun hele hebben en houden hadden nagelaten aan het CDU. De contactman ontving per akte 5000 DM. Een aardig bedragje voor toch een eenvoudige vorm van frauduleus handelen. Maar meer dan waarschijnlijk een fractie van de bedragen die deze aktes moesten afdekken. Via de in 1991 door het geniale financiële duo uit Hessen op het Caraïbische belastingparadijs Anguila gevestigde La Salina Bank zouden de gefingeerde erfenissen naar de Zwitserse zwarte kas van het CDU zijn gevloeid. In 1994 werd de papieren bank door de autoriteiten van het eiland opgedoekt wegens gebrek aan activiteiten (zie voor de connectie met ons Koninklijk Huis het artikel "de CDU-affaire" in De Morgenster dd. 26/1 jl.).
De route die deze week aan het licht kwam via de Clarin en Der Spiegel dateerde uit de beginjaren tachtig. In 1981 reisde een delegatie onder leiding van de Duitse jurist Heinz Aigner naar Paraguay. Volgens het Argentijnse blad om deel te nemen aan een internationale anti-communistische bijeenkomst. Tot de Duitse delegatie behoorde ondermeer Hans Filbinger, in de jaren zeventig CDU-premier van Baden-Württemberg. Een omstreden politicus omdat hij als rechter van de Kriegsmarine tussen 1943 en 1945 verschillende Duitse militairen de doodstraf zou hebben bezorgd wegens desertie of anti-Nazi-aktiviteiten. Ondanks het feit dat deze beweringen nooit adequaat zijn aangetoond brachten zij wel ernstige schade toe aan zijn politieke carrière maar niet aan zijn politieke vriendschappen. Zo onderhield hij goede connecties met Otto von Habsburg, een hoogwaardige rechtspolitieke intrigant, en de Belgische "spekpater" Werenfried van Straaten, die op subversief terrein niet alleen bij onze zuiderburen zijn sporen heeft verdiend.
De delegatie van Aigner en Filbinger moet bij aankomst in het Paraguay van de fascistoïde president Stroessner een "comin'home"-gevoel hebben gehad. De leden werden behandeld als echte VIP's en het mag dan ook geen wonder heten dat Aigner in 1982 in Stuttgart het "Institut für deutsch-paraguayische Beziehungen zur Wirtschafts- und Kulturförderung" stichtte. Maar wel als een GmbH ofwel NV, want er moesten zaken worden gedaan. De GmbH bracht namelijk aandelen in omloop ter waarde van 50.000 DM per stuk. Met de opbrengst werden stukken grond in Paraguay aangeschaft. Binnen een mum (of maximaal twee mummen) van tijd werd de bewuste grond tien keer zo duur en successievelijk weer verpatst. De winst verdween in de altijd voor giften openstaande kas van het CDU. Waar zo'n tripje naar Zuid-Amerika al niet toe leiden kan.
Het Rode Kruis
21 maart 2000
Vier jaar geleden overviel een gevechtseenheid van het Indonesische leger het dorp Geselema in Irian Jaya. Zij maakte daarbij gebruik van een helicopter die alle kentekenen droeg van het Internationale Rode Kruis. Dat was afgelopen vrijdag te beluisteren in het radioprogramma Argos van de VPRO. De hulporganisatie waarin ons Koninklijk Huis is vertegenwoordigd door mevrouw Van Vollenhoven erkende ruiterlijk dat die gebeurtenis had plaatsgevonden. Hoe lang het Rode Kruis daarvan al op de hoogte was bleef in het ongewisse.
Het is niet voor het eerst dat onder die vlag oneigenlijke politiek-militaire kunststukjes worden bedreven. Vooral de Fransen hebben in het verleden daar een handje van gehad. Een paar voorbeelden:
1) Begin februari 1959 maakte de Tunesische minister van Binnenlandse Zaken Taïeb Mahiri bekend dat zijn veiligheidsdienst een tiental agenten van de Franse geheime dienst SDECE had gearresteerd. Zij waren al sedert 1947 als technici in Tunesië werkzaam en behoorden tot de "réseau Magenta". Hun hoofdkwartier was tussen 1947 en 1955 gevestigd in het kantoor van het Franse Rode Kruis en daarna via een korte tussenstop op de Franse ambassade. Tot de spionagering begin 1959 werd opgeblazen.
2) In september 1968 werd een Franse luchtbrug geïnstalleerd die de Biafraanse opstandelingen in Nigeria moest voorzien van alles wat zij nodig hadden. Vooral wapens. De luchtbrug liep via de Gabonese hoofdstad Libreville en stond in West-Afrika onder leiding van de SDECE-chef ter plekke. Hij werd bij zijn zware taak geassisteerd door de Franse militaire attaché in Libreville die tegelijkertijd voorzitter was de lokale Rode Kruis-afdeling. Zo arriveerde onder de cover van voedsel, dekens,tenten en medicamenten tonnen wapentuig in de Biafraanse jungle. Het Rode Kruis werkte bij die operatie samen met de Zweedse Caritas (waarvoor de ex-SS-er Otto Skorzeny actief was). En ook ons Koninklijk Huis, in de persoon van mevrouw De Bourbon-Parma, toonde zich erg begaan met het lot van het olierijke Biafra. Met name met dat van de zwarte kindjes.
Het gaat uiterard om incidenten, maar het toont wel aan dat er geen kruis zo rood is of er zit een vlekje aan.
Een slepende zaak
18 maart 2000
Zoals wij in mei 1999 al schreven in Kleintje Muurkrant was de ABN/AMRO eind jaren tachtig, begin jaren negentig betrokken bij een miljardenroof in Spanje. Via Koolmees Holdings en Kokmeeuw Holdings. Twee Rotterdamse BV's die als cover dienden voor het Kuwait Investment Office( KIO) en werden beheerd door een volle dochter van De Bank: de Nationale Trustmaatschappij (zie Kleintje Muurkrant nummer 339). Het Koeweitse investeringsvehikel werd in Spanje vertegenwoordigd door Javier de la Rosa. Deze bekende zakenman belegde de oliemiljarden van zijn werkgever in twee enorme industriële conglomeraten, Ercros en Grupo Torras. Via allerlei ondoorzichtige constructies en een woud van werkmaatschappijtjes wist hij vervolgens in de loop van enkele jaren ruim 5 miljard dollar daarvan naar buitenlandse rekeningen over te hevelen. Een respectabel deel van dat bedragje bleef na de ontdekking van De la Rosa's malafide praktijken onder water. Sinds 1993 staat de in aanzien zeer gekelderde zakenpief van tijd tot tijd voor de rechter om zich te verantwoorden voor de verschillende vormen van zwendel waaraan hij zich heeft schuldig gemaakt.
Hij is ook al een paar maal veroordeeld en heeft bijgevolg eveneens een paar maal een zware deur achter zich horen dicht trekken. Maar zijn gestel vertoonde dezelfde plotseling opduikende gebreken als dat van Pinochet en ook zijn gezin moest onevenredig lijden door de afwezigheid van pappa. Daarom mocht hij zijn straf verder thuis uitzitten. Mits hij nog wel even een openstaand bedragje aan de Spaanse staat wilde overmaken. Dat wilde hij wel.
De afgelopen week stond De la Rosa opnieuw terecht. Nu voor valsheid in geschrifte in het dossier Torras, waarbij gelden aan Torras waren onttrokken terwijl het al in surséance van betaling verkeerde. Er werd drie jaar geëist. De advocaten van De la Rosa vroegen vrijspraak.
Op zijn minst merkwaardig in de hele gang van zaken rond deze enorme zwendel is het feit dat de Spaanse pers totaal geen aandacht heeft besteed aan de rol van de twee Rotterdamse BV's en ook de Spaanse Justitie dit spoor niet heeft nagetrokken. Morgen toch maar even Madrid bellen.
"Klaar voor onderwater?"
12 maart 2000
In Zweden ontwikkelt zich sedert enige dagen een naar meer smakende rel. Aanleiding was een interview met de 83-jarige Casper Weinberger in de Svenska Dagbladet. Volgens deze Amerikaanse oud-minister van Defensie van de diabolische regering Reagan/Bush waren in zijn ambtsperiode (1981/1987) herhaaldelijk onderzeeërs van de NAVO de Zweedse wateren binnengevaren. Met medeweten van de Zweedse autoriteiten. Doel was de Zweedse defensie te testen op haar alertheid ten opzichte van mogelijke schendingen van het Zweedse territorium door Russische onderzeeërs. Niet helemaal denkbeeldig nadat in 1981 een Russische sub wat sullig was vastgelopen binnen Zweedse wateren. De vraag is echter welke Zweedse autoriteiten wel op de hoogte waren en welke niet. In dezelfde periode waarover Weinberger openheid van zaken gaf ontstond namelijk in de internationale pers een golf van berichten over Russische onderzeese activiteiten met een hoog Loch Ness-gehalte. Zo zouden zelfs mini-onderzeeërs regelmatig tot diep in de Zweedse fjorden zijn doorgedrongen. Mogelijk om het geheim van Knäckebröd te ontrafelen. Aangewakkerd door de sensationele berichtgeving ontstond tussen het Tornemeer en het Kattegat een ware publieke hysterie die de regering in Stockholm zelfs noopte een officiële commissie te benoemen om de zaak te onderzoeken. Die regering stond onder leiding van de sociaal-democraat Olaf Palme, die zeker geen ansichtkaarten spaarde van het NAVO-hoofdkwartier of het Witte Huis. Rook Palme een rat? Wist hij iets af van de oefeningen die de NAVO hield? Of ging hij bij het geheim houden daarvan zo ver dat hij zelfs een commissie benoemde die de "red submarine" boven water moest trekken? Dat laatste is niet echt waarschijnlijk. Wat zou inhouden dat de premier van niets wist en dat hij slachtoffer werd van machinaties van het allooi waar de toenmalige leiding van het Amerikaanse "evil empire" patent op had. Machinaties die uiteindelijk zelfs leidden tot de gewelddadige dood van Palme op 28 februari 1986 bij het verlaten van een bioscoop in Stockholm. Op de moord zijn heel wat filosofieën losgelaten.
Volgens de rechtse pers zat de PKK achter de aanslag en de Zweedse politie creeërde zijn eigen Oswald. De meest gangbare opvatting ging in de richting van een rechts complot waarbij de Zuidafrikaanse geheime dienst had samengewerkt met een Zweedse afdeling stiekem, de CIA en de World Anti Communist League (WACL). De reden voor het opruimen van Palme zou zijn geweest dat hij als voorzitter van een VN-vredescommissie, die via een moeizame dialoog een einde moest maken aan de oorlog tussen Iran en Irak, op de hoogte was geraakt van de geheime wapenleveranties aan beide landen en niet van zins was dat over zijn kant te laten gaan. Vooral het feit dat ook de Zweedse wapenfabrikant Bofors - onder andere via zijn filiaal in Zuid-Afrika - bij de leveranties betrokken was, moet hem mateloos hebben geïrriteerd. Aan Amerikaanse zijde was één van de mensen die volledig op de hoogte waren van het toedienen van wapeninfuzen aan beide partijen minister van Defensie Caspar Weinberger.
Waarom deze oude ijzervreter nu ineens komt met zijn onthulling over de NATO-onderzeeërs is een raadsel. Mogelijk wilde hij een bizar gebaar van goede wil maken na Putin's uitspraak dat Rusland bereid was toe te treden tot de NATO. Maar inmiddels is hij al op de vingers getikt en heeft hij voor de Zweedsa televisie een zwakke poging gedaan om zijn eerdere uitspraken wat af te zwakken. Vergeefs. In Zweden is de beer los.
Henry
8 maart 2000
In de laatste dagen van februari jl. bracht de vroegere Amerikaanse minister
van Buitenlandse Zaken Henry Kissinger een bezoek aan Jakarta.
Het huidige loodsmannetje van onze prinselijke waterexpert binnen de
Olympische organisatie werd door de Indonesische president Wahid met
gemengde gevoelens ontvangen. Per saldo behoorde Kissinger tot de
internationale kliek die tijdens het bewind van zetbaas Suharto zo'n enorme
roofbouw heeft gepleegd op de welige financieel/economische sawa van
Indonesië. Onder het adagium van "if you can't beat them, join them"
verzocht Wahid aan Kissinger hem als adviseur ter zijde te willen staan om
die sawa te herstructureren. Het is als vragen om een vuurtje aan de duivel
en die zei uiteraard geen nee. De Bilderberg-agent wilde voor zijn adviezen
zelfs geen honorering. Hij deed het gratis en voor niks. Maar dan moest
Wahid wel beloven de maatschappij Freeport-McMoRan Indonesia iet rust te
laten. Het Amerikaanse moederbedrijf Freeport-McMoRan graaft over de hele
wereld naar koper en goud en Henry zit in het bestuur van deze mondiale
schatgraver. Sedert 1991 is de Amerikaanse maatschappij ook actief in
Indonesië's wingewest Irian Jaya en springt daarbij even slordig om met het
milieu als met de locale bevolking, die voor een deel het stadium van de
peniskoker nog niet achter zich gelaten heeft. En als het aan Henry ligt
blijft dat ook zo, want elke geëmancipeerde Papoea gaat geld kosten.
Bij het ondertekenen van het contract in 1991 ontfermde het moederbedrijf
zich over 81,28 procent van de aandelen van haar Indonesische dochter.
De Indonesische staat kreeg 9,36 procent van Sinterhenry en zijn
pietermanknechten en een even groot percentage kwam bij Indocopper Investama
Corporation in de schoen. Maar van die aandelen Indocopper berust 49 procent
eveneens bij Freeport, zodat Kissinger's slokop de facto over ruim 85
procent van het totale aantal aandelen beschikt. De resterende 50,48 procent
van Indocopper zit in de portefeuille bij Nusamba Mineral Industries, een
covermaatschappij van de Suharto's. Een restpartijtje van 0,52 procent van
de grote koek wordt beheerd door Suharto-vriendelijke zakenlui onder wie de
van corruptie beschuldigde Tanri Abeng, die eind januari naar Nederland
afreisde in verband met zijn gezondheid (voor meer over deze heer zie het
artikel "Holland
Overzee" in De Morgenster).
In het oorspronkelijke contract dat Freeport tekende stond dat zij binnen twintig jaar 51 procent van haar dochteraandelen moest hebben overgedragen aan de Indonesische staat, Indonesische bedrijven of Indonesische burgers. Tenzij de Indonesische regering tussentijds deze voor elke buitenlandse onderneming geldende regel zou schrappen. En dat gebeurde in 1994, toen het Suharto-regime decreet nummer 20/1994 uitvaardigde waarin buitenlandse investeerders het recht kregen Indonesische bedrijven voor de volle honderd procent in bezit te hebben. Wahid probeert nu dat besluit voorzichtig terug te draaien. Zo werd aan Freeport verzocht alsnog twintig procent van haar aandelenkapitaal over te dragen aan de bevolking van Irian Jaya en/of een concessie in een van haar wingebieden en/of wat meer banen voor lokale arbeidskrachten. Nu Henry gratis adviseur is geworden van Wahid zal er van die verzoeken weinig terecht komen. Ook klachten aan het adres van Freeport over haar goedkope interpretatie van de geldende milieuvoorschriften zullen meer dan waarschijnlijk in de ambtelijke molen verdwijnen zonder sporen achter te laten. Ironisch is het wel dat de Wereldbank begin deze week min of meer het bevel gaf de slecht lopende kopermijn Ok Tedi in Irian Jaya te sluiten op milieu-technische gronden. Maar daarbij gaat het om een Australisch/Canadese maatschappij, die niet kan beschikken over een beetje fatsoenlijke Bilderberger. Waar een lid van zo'n club al niet goed voor is.
De Smeerkuil van de NS
24 februari 2000
Drie medewerkers van de NS-afdeling Railinfrabeheer worden ervan verdacht zich aan illegale verrijking te hebben schuldig gemaakt. Bij de NS worden projecten zelden openbaar aanbesteed. Meestal gunt men de werkzaamheden aan vaste leveranciers en aannemers die zoals nu blijkt steevast hogere prijzen bedongen dan normaal. De drie betrokken employé's van de NS zouden het prijsverschil, na een een-tweetje met de bedrijven die de opdrachten verwierven, in eigen zak hebben gestoken. Of op wat moderner wijze naar een coderekening in het buitenland hebben laten overmaken.
In maart 1995 ontstond door een artikel in het Franse blad Libèration een flinke deining in de Hofvijver. De Franse locomotievenleverancier GEC Alsthom, de vaste leverancier van de NS, zou smeergeld hebben betaald voor de Nederlandse order van 38 locomotieven ter waarde van een kleine 200 miljoen gulden. Tussen beide partijen was eind september 1989 met betrekking tot die order
al een pre-deal gesloten. Op 5 oktober 1989 en op 1 maart 1990 werd door het Franse bedrijf in totaal 6,4 miljoen Franse francs overgemaakt naar de bankrekeningen van de Urban Consulting Corporation en de firma Henley Commerciale in Panama. Grote vraag was waarom smeergeld betaald zou zijn aan een firma die voor die tijd ook altijd al leverancier was geweest.
Maar door de huidige affaire bij Railinfrabeheer wordt duidelijk dat door het gebrek aan openbare aanbestedingen bij de NS de onderhandelaars al gauw in een sfeer van ouwe jongens krentebrood terecht kunnen komen. In 1995 leverde het onderzoek onder leiding van de dames Jorritsma en Sorgdrager niets op door gebrek aan voldoende gegevens. Het onderzoek naar de mogelijke malversaties bij Railinfrabeheer is voorlopig in handen van specialisten van de afdeling Veiligheid van de Spoorwegen zelf. Nu ze toch bezig zijn kunnen ze misschien meteen nog even dat andere dossiertje meenemen.
De Meegenieters
22 februari 2000
Vandaag debatteert de duurste sociëteit van Europa in Brussel over de gevaren van Echelon. Het electronische spionagenetwerk dat de vijf belangrijkste Engels sprekende landen over onze aardkloot hebben uitgespreid om alle vormen van onderlinge communicatie tussen wie en wie dan ook te kunnen onderscheppen, te vertalen en onder te brengen in de files van een stel supercomputers. Dit om de moderje - liefst de Engels sprekende - samenleving te behoeden voor terroristische aanslagen, aanvoer van drugs en andere aktiviteiten die "onze" rechtsorde kunnen verstoren (zie voor deze materie onder meer het boek "Luisterrijk. Een gids over afluisteran" van Buro Jansen en Jansen/ De Papieren Tijger, november 1999). Nobel, zeer nobel. Alleen het blijkt bij heel wat gelegenheden nog niet best te werken. En bovendien wordt het steeds vaker gebruikt voor minder deftige zaken als het onderscheppen van politieke en diplomatieke berichten van derde landen( het verwerven van voorkennis bij zakendeals van de concurrentie, het snuffelen in privélevens etc.
Alsof dat nog niet genoeg is blijkt uit een vrijdag jl. openbaar gemaakt rapport van de Franse militaire inlichtingendienst dat de Amerikaanse National Security Agency, tevens de stuwende kracht achter Echelon, de groei van van softwaregigant Microsoft heeft gesponsord en dat employé's van dat bureau deel uitmaken van het personeel van Bill Gate's bedrijfje. Op zich misschien niet zo verwonderlijk, maar de Franse inlichtingendienst had nog meer van dit soort giftige pijlen op haar boog. De betrokken NSA-employé's zouden namelijk samen met topluitjes van Gates geheime codes hebben ingebouwd in de laatste generaties software om zo een nog betere greep te krijgen op de onderlinge communicatie in de wereld. Zo'n negentig procent van de totale gecomputeriseerde communicatie in de wereld zou daarmee gecovered zijn.
Wat ooit een redelijk in de hand te houden proces leek, liep met name door de ontwikkeling van de "tracking-software" van PROMIS in de jaren tachtig (waarmee het na modificatie zelfs mogelijk was bankrekeningen te plunderen), zo gierend uit de klauwen dat wij nu geconfronteerd worden met een monster zonder ethische waarden waarbij het "Big Brother"-programma van de heren Endemol op het spelen met een blokkendoos lijkt. Het zal dus vandaag in Brussel dan ook wel weer uitlopen op: Ze hieven een glas, ze deden een plas en lieten alles bij wat het was.
Berichtje uit de Pampa's
6 februari 2000
Op 3 februari jl. vond een ministeriële bijeenkomst plaats binnen het
kader van de FTTA (Free Trade Area of The Americas). Een organisatie
die streeft naar de vorming van een vrijhandelszone die het hele
Amerikaanse continent moet omvatten. Streefjaar 2005.
Tijdens die conferentie diende de Argentijnse delegatie een amendement
in waarin werd voorgesteld te komen tot een gezamenlijke aanpak van de
heersende corruptie, inclusief witwaspraktijken en belastingontduiking.
Alleen al in Argentinië is daarmee jaarlijks naar schatting anderhalf
miljard dollar gemoeid en loopt de staat daarmee zo'n 300 miljoen dollar
aan belasting mis. Het voorstel werd aanvaard. Argentinië zette er direct
vaart achter. Deze week komt een bundeling van krachten tot stand om de
corruptie een halt toe te roepen. Daarbij zijn zowel de Ministeries van
Binnenlandse Zaken en Economische Zaken als de Argentijnse FIOD, de
politie, de guardia civil en de geheime diensten betrokken.
Het besluit om in 2005 tot een Amerikaanse vrijhandelszone te komen werd
genomen in december 1994. In diezelfde maand werd wel alvast de
Zuidamerikaanse voorloper gevormd: de Mercosur.
Een samenwerkingsverband op economisch terrein tussen Argentinië, Brazilië,
Uruguay, Paraguay, Chili en Bolivia. Eén van de grootste problemen waarmee
de FTTA i.o. en de Mercosur hebben te maken is het feit, dat veel van de
economiën in Latijns-Amerika zich nog net een beetje drijvende houden
dankzij de opbrengsten uit drugsteelt en -handel.
Daaruit is mogelijk de hernieuwde poging van de Verenigde Staten te
verklaren om via een "drugs on war" greep te daarop te krijgen en de
revenuën uit die handel zoveel mogelijk naar de staatskassen van de bij de
FTTA aangesloten landen te manouvreren. Zoals bijvoorbeeld al gebeurt in
landen als Pakistan, Turkije en Marokko.
Eén van de drijvende krachten achter de vorming van Mercosur en de FTTA
was de president van de Argentijnse suikerunie, die nu al jarenlang als
vertegenwoordiger optreedt van de Unido Industrial Argentina (UIA) op
dit terrein. Zowel op het niveau van werkgroepen uit het Latijns- en
Noord-Amerikaanse bedrijfsleven, als in de rol van adviseur van ministers
en staatssecretarissen bij internationale bijeenkomsten.
Zijn naam: Jorge Zorreguieta. De vader van. Opdat wij weten over wie we het hebben.
