De Maconnieke Encyclopedie zoekt

(I) that not very long antecedently to the year 1836 the " Chaldees read Culdecs at York " were Freemasons;

(2) that they constituted the GRAND LODGE OF ENGLAND;

(3) that they held their meetings in the crypt under the cathedral of that city. " The circular chapter-house did very well for ordinary business, but the secret mysteries" were carried on in the hiddenness of the under-places.

is de naam van de kunstenaar, die Hiram naar Salomo zond om hem bij de tempelbouw te helpen, en was de zoon van een man uit Tyrus en van een Hebreeuwse vrouw, uit de stam Napthali (l Kon. VIll; 13 15) "de zoon van een weduwe uit de stam Napthalia, hoewel hij 2 Kron. 11: 13 , 14 de zoon genoemd wordt van een vrouw uit de dochters van Dan. De bijnaam Abif of Abiw heeft tot allerlei verklaringen aanleiding gegeven; 't waarschijnlijkst is, dat een vertaling onnodig is en Abiw alleen als een bijnaam moet beschouwd worden, een bijnaam die een eervolle betekenis had. Hiram Abi = Hiram, wijze, vader. De bijbelse berichten noemen hem een "man bekwaam om te werken in goud en zilver, in koper, in ijzer, in steen en in hout, in rood en blauw purper, in byssus en karmozijn en om allerlei kunstwerken te bedenken die hem opgegeven waren." Ook Josephus maakt in zijn "Antiquiteiten" (VIII. 3) van hem melding en zegt, na al zijn bekwaamheden te hebben opgesomd: "deze Hiram vervaardigde ook de beide koperen pilaren aan de ingang. Deze waren vier vingers dik, hunne hoogte 18 ellen en hun omvang 12 ellen. De kapitelen versierde hij met gegoten leliewerk, vijf ellen hoog; daarover was een netwerk van gedreven metaal gevlochten en van deze hingen in twee rijen tweehonderd granaatappels af. De eerste van deze zuilen plaatste hij aan de rechterzijde van de voorhof en noemde die Jachin, de andere aan de linkerkant en noemde die Boaz". Ook de Talmud maakt op gelijke wijze van hem melding, maar nergens wordt bericht dat hij door zijn bouwlieden zou zijn omgebracht.

Zijn deze historische mededelingen van weinig belang, de maç* overlevering geeft des te meer stof tot een nadere beschouwing. Deze overlevering krijgt telkens en telkens meer uitbreiding, maar begint reeds dadelijk met de drie genoemde personen nader tot elkaar te brengen en straks te vereenzelvigen. We zullen, zo kort mogelijk, de wording van deze legende nagaan. De oudste constituties houden zich 't meest aan de bijbel, maar beginnen dit reeds te verklaren en vermelden: "En Hiram, koning van Tyrus, zond zijn dienaren naar Salomo met timmerlieden en arbeiders, om de bouw des tempels te voltooien; en hij zond HiramAbif,de zoon van een weduwe uit de stam Napthali, die de meester was van al zijn metselaars timmerlieden, graveurs, kopersmeden en van anderen die bij de tempelbouw gebruikt werden; en koning Salomo bekrachtigde alle wetten, die koning David reeds de Maçons gegeven had". Een volgende recensie van deze oorkonde meldt het volgende: "En nog meer, er was destijds een koning van een andere streek, die men Hiram noemde, en hij beminde koning Salomo en gaf hem hout voor zijn bouwwerken. En hij had een zoon, die heette Ayram, Deze was meester van de Geometrie en de eerste meester van al zijn Maçons " De Yorker oorkonde vertelt het volgende: "er werden nu reeds door de bouwkunst overal grote en voortreffelijke gebouwen opgericht, maar deze moesten ver achterstaan bij de heilige tempel, die de wijze koning Salomo ter ere van de ware God te Jeruzalem liet bouwen en waarbij, gelijk wij in de heilige boeken vinden, een buitengewoon groot aantal arbeiders gebruikt werd, en daarbij gaf koning Hiram van Tyrus ook nog een zeker aantal. Onder deze later genomen helpers was des konings Hirams bekwaamste bouwmeester, de zoon van een weduwe, die de naam Hiram Abif droeg en die later zulke voortreffelijke werken uitvoerde, die allen in de heilige boeken opgetekend zijn. Al deze arbeiders waren in bepaalde klassen verdeeld, waarvoor koning Salomo zijn goedkeuring gegeven had; en zo werd bij deze grote bouw voor het eerst een eerwaardig genootschap van bouwkunstenaars (societas architectonica) gesticht"... "Zo werd het werk voltooid en de vreugde over de gelukkige voltooiing kon slechts daardoor weggenomen worden, dat spoedig daarna de voortreffelijke Meester, Hiram Abif, stierf. Men begroef hem voor de tempel en hij werd door allen betreurd." Men ziet het, de legende spint zich voort. - Verder gaat weer de zogenaamde oorkonde van Coocke (Londen 1861). Daarin lezen we: "En ten tijde dat de tempel onder Salomo's regering gebouwd werd en gelijk in de bijbel in het derde boek van de Koningen en het vijfde kapittel gezegd wordt, had Salomo vier duizend ploegen metselaars in zijn dienst. En de zoon van de koning van Tyrus was zijn meestermetselaar. En in andere kronieken en in oude boeken van de Metselarij is gezegd, dat Salomo de wetten bekrachtigde die David, zijn vader, aan de Metselaren gegeven had. En Salomo bekrachtigde hun gebruiken die slechts weinig verschillen van die welke heden nog in gebruik zijn." De constituties van John Noorthouck gaan weer verder. Daar luidt 't verhaal aldus: "Hiram, koning van Tyrus, zond de koning Salomo ceders, dennen en ander hout op vloten naar Joppe en liet dit daar aan Salomo's gezanten afleveren om verder naar Jeruzalem gebracht te worden. Hij zond hem ook een man die zijn eigen naam droeg en van geboorte een Tyrier, maar van Israëlitische afkomst was. Deze, een tweede Bezaleel, werd door zijn koning met de titel "vader" vereerd. In 2 Kron. II: l3 wordt hij genoemd Hiram Abbif, de volkomenste tekenaar en werkmeester op de wereld, wiens bekwaamheden niet alleen tot bouwen beperkt waren, maar zich ook uitstrekten tot alle soorten van arbeid, in goud, zilver koper en ijzer, ook in linnen, tapijtwerk en borduursel... Salomo stelde hem aan tot Gedeputeerd Grootmeester om in zijn afwezigheid de troon in te nemen en om bij zijn tegenwoordigheid de plaats van grootopziener te bekleden van alle werkmeesters die vooral koning David in vroeger dagen uit Tyrus en Sidon had laten komen als die koning Hiram in later dagen gezonden had." We behoeven hier niet verder te citeren. Genoeg om te zien, dat zo langzamerhand de bouwstoffen van de latere legende werden bijeengebracht. We kunnen nu de verdere geschiedenis van de Hiram-mythe verhalen. Dat Hiram onmiddellijk na de voltooiing van de tempel gestorven was, we hebben het gezien, werd reeds verhaald. Van een gewelddadige dood van Hiram is zelfs in de oude constituties evenwel nog geen sprake. Maar in het geschrift "Jachin en Boaz" (1773) wordt het volgende meegedeeld: "Er waren in 't begin l5 gezellen die, toen ze zagen dat de tempelbouw spoedig voltooid zou zijn en voordat zij de Meester waardigheid en het Meesterwoord verkregen hadden, uit ongeduld de afspraak maakten, dat ze hun meester Hiram, bij de eerste gelegenheid dat ze hem alleen zouden vinden, het Meesterwoord zouden afpersen, opdat zij in andere landen voor Meester zouden kunnen gelden en het loon of inkomen van een Meester zouden ontvangen. Maar voordat ze hun plan konden volvoeren, gaven twaalf van hun het op; de drie overigen hielden echter vol en besloten tot geweld hun toevlucht te nemen, wanneer het hen op een andere wijze niet gelukte. Hun namen waren Jubela, Jubelo en Jubelum" ( In het Frans- Schots systeem heten ze Giblon Giblas en Giblos. Elders dragen ze andere namen) "Daar Hiram nu gewoon was, tegen de middag, als de arbeiders rustten, in het Sanctum Sanctorum of Allerheiligste te gaan om tot de ware en levende God te bidden, plaatsten de genoemde sluipmoordenaars zich bij de poort van de tempel ten oosten, ten westen en ten zuiden. Aan de noordzijde was geen ingang, omdat in deze hemelstreek de zon geen stralen werpt " Toen Hiram zijn gebed tot de Heer geëindigd had en bij de oostelijke poort kwam vond hij die door Jubela bezet, die hem met geweld de Meestergreep eiste maar van Hiram ten antwoord kreeg, dat het geen gewoonte was dat op zulk een toon te eisen; ook hijzelf had die niet zo verkregen. Hiram voegde er nog bij, dat hij moest wachten, tijd en gelegenheid zouden hem eens daartoe brengen. Verder zei hij nog, dat het niet in zijn macht stond de Meestergreep bekend te maken dit kon alleen in tegenwoordigheid van Salomo, de koning van Israël, en van Hiram, de koning van Tyrus, geschieden". Jubela over dit antwoord zeer verstoord gaf hem met de maatstok van 24 duim een slag over de hals." "Na deze bejegening vluchtte Hiram naar de zuidelijke poort van de tempel, waar hij Jubelo vond, die ook de Meestergreep en het Meester woord eiste, evenals Jubela straks gedaan had, en, toen hij van zijn meester hetzelfde antwoord had ontvangen, hem met de winkelhaak zulk een hevige slag op de linkerborst gaf, dat hij achterover tuimelde". "Nadat Hiram weer tot zich zelve was gekomen, liep hij naar de westelijke poort, de enige uitweg die hem nog was overgebleven. Hier deed Jubelum, die deze uitweg bezet hield, een dergelijke vraag aan hem, en toen hij deze evenals de beide eerste had beantwoord, kreeg hij een vreselijke slag op zijn hoofd met een gaffel of spitshamer (gavel or setting maul), die zijn dood tengevolge had. Hierop sleepten ze het lijk buiten de westelijke poort en verborgen hem onder een hoop puin tot klokslag twaalf van de volgende nacht, Toen ze, overeenkomstig hun afspraak, het lijk verborgen aan de zijde van een heuvel in een graf, dat zes voet diep was, uitgegraven en van het oosten naar het westen strekte." "Toen nu Hiram niet, als gewoonlijk, kwam om naar de arbeiders te zien, liet koning Salomo van een nauwkeurig onderzoek instellen, maar daar dit evenwel vruchteloos was, hield men hem voor dood. Toen nu de twaalf gezellen, die aan de afspraak geen deel wilden nemen, dit hoorden, gingen ze, door gewetenswroeging gekweld, naar Salomo, met witte voorschoten en witte handschoenen, ten teken van hun onschuld, en deelden hem alles mede wat op de dood betrekking had, voor zover ze er kennis van droegen en boden zich aan de drie andere gezellen die zich verscholen hadden, te helpen zoeken." "Een van deze twaalf, die zijn weg genomen had langs de zee, bij Joppe, ging uit vermoeidheid zitten, maar werd weldra opgeschrikt door de volgende vreselijke uitroepen, die uit een rotsspleet opstegen: "O! dat mij de hals ware afgesneden, mijn tong bij de wortel uitgerukt en verstopt mocht zijn geweest in het zand van de zee bij een lage waterstand een kabeltouw lengte van de kust, waar eb en vloed tweemaal in vierentwintig uur afwisselen, voordat ik toestemde in de dood van deze Grootmeester Hiram!" "O! "zei een tweede, "mocht toch liever mijn hart onder mijn naakte linkerborst uitgerukt en een prooi van de roofdieren in de lucht geworden zijn, eer dat ik deel nam aan de moord van een zo goede meester!" "En ik," zei de een derde, "sloeg hem veel heviger dan gij beide; ik was het, die hem naar het dodenrijk zond. O ! dat toch mijn lichaam in tweeën gedeeld was en naar het zuiden en noorden verstrooid, dat mijne ingewanden in het zuiden tot as verbrand en tussen de vier winden van de aarde verstrooid waren, voordat ik oorzaak werd van de dood van deze goede meester Hiram !" Toen de gezel dit hoorde riep hij de andere gezellen en zij drongen in de rotsspleet, grepen de moordenaars, bonden en brachten hen naar koning Salomo, voor wie ze vrijwillig hun schuld bekenden en smeekten om ter dood gebracht te worden. Het over hen uitgesproken vonnis bekrachtigde de wensen die ze in de rotsspleet hadden geuit. Jubela's hals werd afgesneden; Jubelo's hart onder zijn linkerborst uitgerukt en Jubelum's lichaam in twee delen verdeeld en naar het Noorden en Zuiden verstrooid." Na de terechtstelling liet koning Salomo de twaalf gezellen halen en gebood hen Hiram's lijk te zoeken, opdat hij op plechtige wijze in het Sanctum Sanctorum zou kunnen begraven worden. Ook gaf hij hen te kennen, dat ze voortaan ook een nieuw herkenningswoord zoeken moesten dat niet verloren was gegaan; daar er slechts drie personen in de wereld waren aan wie het bekend was en het niet kon gegeven worden wanneer deze niet bijeen waren en Hiram dood was, had men het bestaande verloren. Zij gingen uit om te doen wat Salomo bevolen had, ruimden de puinhoop weg en vonden hun Meester reeds in een toestand van ontbinding, daar hij er reeds vijftien dagen gelegen had. Bij de aanblik hieven zij hun handen van ontzetting op en riepen: "O. Heer! mijn God!"(Adonai Elohim!) Daar dit het eerste woord was, nam koning Salomo dit aan en zo is het tot op deze dag bij de Master-Masons." Deze sage of legende wordt door anderen weer op andere wijze verhaald, hoewel de hoofdinhoud overal dezelfde is. Men vergelijke hierbij o.a. de enigszins af wijkende recensie van E. F. Barch "Manuel des Franc-Maçons" in de "Instruction raisonné du Grand Maitre" (Parijs 1819, pag. 214 220); ",Maçonnerie symbolique, suivant la régime du Grand Oriënt de France", 1835 enz. enz.; verder de bijlagen bij de laatste uitgaven van Anderson's Constitutieboek en de verschillende Ritualen van Marbach, Findel enz. enz. In de meeste HogereGraden wordt deze legende nog verder uitgewerkt en de straf van de moordenaars vooral telkens weer anders voorgesteld. Belangrijk is nu de vraag: wat betekent deze legende ? Men is het er algemeen over eens, dat dit verhaal niets is dan een allegorie, een symbool en dus geen object van historische kritiek. We zullen eerst eenvoudig de verschillende verklaringen meedelen. (Vrgl. Lenning's Encyclopedie, I. 634 S.).

.-.a. de eigenlijke mythe van de natuur en zonnegod, waarin de Phoeniciesch- Egyptisch- Grieks- Romeinse God Adon Hiram, Adonis-Hiram ten tijde van het ontstaan van 't Christendom, in den Tyrischen bouwmeester Hiram Abif is veranderd;

.-.b. de bijbelsche of historische Hiram, die de Christelijke monniken en priesters met de Bijbel van de Grieks- Romeinse bouwlieden in overeenstemming brachten;

.-.c. de geheel verdichte Hiram, ontstaan in de XVIIde eeuw, en aan wiens beeld steeds is voortgearbeid tot aan het einde van de XVIII'e eeuw, toen de Hiram-mythe de stof moest leveren voor alle denkbare maçonnieke systemen.

troosten, eeuwig wordt de meester weer opgewekt. Van de hoop van de onsterfelijkheid in de gewone zin van dit woord ontdekken wij in de legende de sporen niet, al is 't zeer verklaarbaar dat men deze er in heeft gelegd. Objectief beschouwd, zien we hier niet anders dan de symbolische voorstelling van de overtuiging: het goede kan in de strijd schijnbaar ondergegaan, maar zal herleven in heerlijker gedaante. Maar dan ook wie in die strijd verslagen wordt, gaat niet te gronde, hij herleeft in zijn zonen - d.i. volgens `t Hebreeuwse taaleigen - in zijn geestverwanten - De verdere uitwerking van deze denkbeelden moeten we hier achterwege laten.

(I) a widow's son, of the tribe of Naphtali;

(2) the son of a man of Tyre,

(3) a worker in brass, filled with wisdom and understanding to work in that metal.

He made the two PiLis of brass which are Jachin and Boaz; the molten sea which stood upon twelve oxen, the ten bases, the ten lavers, the shovels ant the basons. All these were of brass, and it does not appear that Hiram made the things that were of gold, being the altar, table of shewbread, candlesticks, censers and so forth. The name of this craftsman in Hebrew was Coon. and of its meaning there are several explanations, i.e. exaltation of life, nobly born, he that destroys, their whiteness and their liberty none of which arc especially applicable to the MasterBuilder. In 2 CHRONICLES ll. 7, Solomon asks the King of Tyre to send him " a man cunning to work in gold, and in silver, and in brass, and in iron, and in purple, and crimson, and blue, and that can skill to grave." In response thereto Solomon sends " the son of a woman of the daughters of Dan, and his father was a man of Tyre." He is described otherwise as " a cunning man, endued with understanding, of Huram my father's." This text does not distinguish the work performed by the craftsman, while the Temple and all its decorations are referred to Solomon himself. What is certain from both narratives is that the craftsman was an artist in metals, dyeing and graving, but he was not an architect.